Rebecca Horn je nemačka vizuelna umetnica, poznata po svojim jedinstvenim skulpturama, instalacijama, performansima i filmovima. Njeno delo često uključuje teme tela, transformacije i spajanja mehaničkih elemenata sa organskim formama. Međunarodno priznanje stekla je tokom 1970-ih i 1980-ih i često se povezuje sa postmodernim i konceptualnim umetničkim pokretima.
Rođena 1944. godine, godinu dana pre kraja Drugog svetskog rata, Horn je studirala u Hamburgu i Londonu pre nego što je postala poznata kao umetnica u Njujorku i Parizu.
Rebecca Horn je jednom prilikom izjavila da ju je privukla vizuelna umetnost delimično zbog problematične istorije maternjeg nemačkog jezika. Naime, prema njenim tvrdnjama, Nemci su toliko bili omraženi u svetu, da je bila primorana da uči engleski i francuski kako bi se sporazumevala sa strancima. Guvernanta Rumunka ju je naučila da crta i tu se izrodila njena naklonost ka vizuelnoj umentnosti jer kako kaže, nije morala da crta na nemačkom, francuskom ili engleskom, već je jednostavno samo mogla crtati.
Ekstenzije tela i nosive skulpture
Rebecca Horn je stvarala dela koja produžuju ili menjaju ljudsko telo, često istražujući teme ograničenja, senzualnosti i interakcije sa prostorom. Na primer, njene rane nosive skulpture poput Prsti rukavice (1972) i Maska od olovaka (1972) produžavale su ljudsko telo na neobične i nadrealne načine.
Kinetičke skulpture
Autentična estetika Rebecce Horn se najviše odnosila na stvaranje mehaničke, kinetičke skulpture koje su se kretale ili reagovale na svoje okruženje. Jedno od njenih poznatih kinetičkih dela je Koncert za anarhiju (1990), veliki klavir okačen naopako sa plafona, koji periodično „eruptira“ izbacujući svoje dirke i čekiće u haotičnom pokretu. Horn je prihvatila poziv pevača Pitera Gabriela da 1992. Godine vizualizuje njegovu pesmu Secret World. Za tu priliku je izgradila instalaciju sa gudalom za violinu i operskim dvogledom unutar starog kofera koji je kupila na berlinskom buvljaku.
Jedno od njenih najpoznatijih dela, Drvo koje uzdiše poput kornjače iz 1994. godine, je ogromna šuma napravljena od bakarnih cevi, koja ispušta prodorne krike i jauke na različitim jezicima u ritmičnim intervalima.
Perje, ogledala i metafizičke teme
Mnogi radovi Rebecce Horn izrađeni su od perja, ogledala ili drugih materijala, kako bi izazvali osećaj refleksije, i bukvalno i metaforično. Teme ranjivosti, dualnosti i introspekcije su česte u njenom umetničkom opusu.
Filmovi i multidisciplinarni pristup
Rebecca Horn je takođe režirala i radila na filmovima, što joj je omogućilo da proširi istraživanje odnosa između ljudi, objekata i okruženja. Njeni filmovi, kao što je La Ferdinanda: Sonata za vilu Medici (1981), koriste nadrealne, snolike sekvence koje paralelno prate poetsku prirodu njenih instalacija i performansa.
Pored instalacija i skulptura, Horn je stvarala i književne tekstove i scenarije, i režirala filmove i opere. Njen nezavisni film iz 1990. godine, Busterova spavaća soba, sa Donaldom Sutherlandom i Geraldine Chaplin, bio je omaž ikoni slapstick komedije Buster Keatonu, koji je bio trajna inspiracija za njen rad.
Godine 2007, Horn je osnovala studio u fabrici koja je nekada pripadala njenoj porodici u Bad Königu. To je Fondacija Moontower, posvećena očuvanju njenih dela i podršci mladim umetnicima. Uvek povučena, Horn se povukla iz javnog života nakon moždanog udara 2015. Godine, a prošle nedelje je preminula u osamdesetoj godini.
Njena dela su cenjena zbog svoje poetske rezonance i suptilnosti, kao i zbog intelektualnog i fizičkog angažovanja sa prostorom, telom i emocijama.
Foto Pinterest, Sean Kelly Gallery
