Živimo u vremenu kada su modne revije kao takve pod lupom i vrlo često na metama kritike – mnogi insajderi ih nazivaju preskupim i preteranim, mladi dizajneri u nedostatku budžeta traže alternativne načine i formate da predstave svoju odeću, vrhunski novinari i bajeri dobro odmeravaju na koje revije se isplati ići, a na koje ne. U isto vreme, revija je najmoćniji i najefektniji način da se o nekom brendu priča i među profesionalcima i među kupcima. Jedna naizgled nevidljiva ali apsolutno presudna komponenta celog spektakla koja može napraviti razliku između uspeha i debakla je, svakako – muzika. Evo kratke istorije alhemijske ljubavi između muzike i modnih revija.
Na samom početku, kada su revije tek počinjale da se održavaju (a to je bilo pred kraj XIX veka) one nisu ličile na ono što su danas. Sam format prezentacije izmislio je Charles Worth – prvi kreator visoke mode iliti couturier – koji je počeo da poziva klijentkinje u svoj atelje ili kuću gde je njegova žena šetala u novim kreacijama. Malo kasnije, modna kreatorka Lucille počela je da pravi zabave na koje je pozivala klijente, a lepe devojke su prikazivale haljine. Ovaj format i danas postoji i zove se trunk show. Revije kako ih danas znamo, sa pistom sa čijih strana sede gledaoci prva je organizovala Elsa Schiaparelli. Tridestih godina prošlog veka, ona je napravila i show roomove u kojima je okupljala kupce, a prikazivanje odeće je dobilo teatralan karakter. Ipak, muzički element je u to vreme i dalje bio odsutan. Umesto toga, svaka manekenka je izlazila na pistu uz komentar voditeljke revije koja je opisivala model. Nešto kasnije u Evropi, revije su počele da prate određen karakter – svaka manekenka u rukama je držala broj modela koji je nosila, dok je poseban komentator opisivao model. Ovakva vrsta prezentacija zatvorenog tipa zadržala se velikim delom sve do 1973. godine kada je održana prva Nedelja mode u Parizu.
