Komentariše: Marija Konjikušić, diplomirani istoričar umetnosti
Kada neko učestalo provodi vreme za volanom, vozeći uglavnom istu destinaciju, a taj neko je još fotograf prirodno je da se javlja potreba za dokumentovanjem predela koji promiču i samo se letimično beleže okom. Jovan Marjanov, umetnik i fotograf, za osnovu rada „Putevi“, koristi upravo snimke nastale tokom takvih putovanja poslednjih godina.
Fotografije su nastale na krovu automobila, fotoaparatom koji je pričvršćen za nosač a daljinski upravljan iz samih kola, hvatao je prizore predela koristeći duže ekspozicije. Ova vrsta eksperimenta je nešto što nas vraća na same početke fotografije, kad su prve dobijene fotografske slike zahtevale vremenski dugo izlaganje svetlosti. Tadašnji napori da se dobije kraća ekspozicija, deo su procesa evolucije fotografske slike i nastanka fotografije kakvu danas poznajemo.
Posvetio sam se usavršavanju fotografskih tehnika, kreiranju foto – eseja i dokumentarnih radova koji razmatraju problematiku savremenog života ljudi i njihovog položaja u društvu. Želja mi je da nastavim da se razvijam u smeru dokumentarne fotografije i da kroz interdisciplinaran pristup usavršavam svoje veštine istraživanja i kreiranja koncepata u umetnosti
Jovan Marjanov
Jovan svesno bira da nam izdvoji jednu kompresovanu sliku vremena dobijenu dugim ekspozicijama, da nas na što ekspresivniji način, preplavi količinom informacija koje se stalno menjaju. Na većini fotografija mi ne možemo jasno prepoznati mesto nastanka fotografije. Ne učitavajući informaciju konkretnog predela dobija se apstraktna šema mogućih pejzaža.
Predeo koji promiče i kroz koji se posmatrač kreće postaju sastavni deo razmišljanja o prirodi, vremenu i ljudskoj svesti.
Ovako dobijene apstraktne kompozicije, koje više liče na detaljno komponovane slike nego na fotografije, dugim eksponiranjem hvataju brzinu smene slojevitih pejzaža, arhitekture, kola koja ubrzano promiču, i poneke figure koja izgleda kao utvara koja nestaje. Autor svoj unutrašnji nemir ubrzanim načinom života, pokušava da izbalansira i uspori, puštajući slici da sama polako ulazi kroz objektiv fotoaparata i beleži put bez instant zamrzavanja kadra.
Vraćanjem na prvobitne procese dobijanja fotografija, istorijski se vraćamo korak unazad da bi ubrzan tempo života, koji sve više poprima vrtoglave razmere, a ne vodi isključivo napretku, usporili i videli jasnije. Sunovrat i otuđenje čoveka od prirode i samog sebe iscrtava deo puta koji nas uvlači i odvlači ka praznini, koja nam je predstavljena kao da vreba iza sledećeg ćoška. Pejzaži koji promiču, vibriraju apstrahovanim raspoloženjem, sugestivni su i otvoreni za različita tumačenja, a nastale fotografije, kao krajnji proizvod tog procesa, omogućavaju nam putovanje napred i nazad kroz prostor i vreme i ogledalo su prolaznih trenutaka uhvaćenih u večnost.
